Ij prim cognòm piemontèis atestà an resta da 'nt le scriture dij Lìber ëd le comun-e. Vàire test cità dal Prof. Gasca Queirazza ant sò artìcol për la Stòria ëd Turin an ësmon-o 'd cognòm coma Sapavigna (scritura dël 1277), Belegròs (dël 1155) e Tripa (dël 1223).

L'orìgin e la mancansa dë standardisassion modìfica

Ij cognòm piemontèis a resto, coma sempe për l'area romanza e gërmànica, dle descrission adissionaj dla person-a, basà ant sël fìsich, al pòst andoa ch'a stan e ant sël mesté. Comsëssìa, la denominassion piemontèisa a resta motobin pluralisà. Aranda dël cognòm ant tut ël Piemont a-i resterà 'd soèns la costuma dlë stranòm, che a génera na sòrt ëd cognòm local, dovrà e conossù mach ant ël pais ëd residensa. As trata 'd na costuma dzortut fòrta ant ël bass canavzan, e che mach dj'ùltim ann a l'é antramentr ch'as perd.

As ës-ciàiro nen vàire cas ëd definission basà ansima a pare e mare, coma pì comun per le lenghe scandìnave e slave. Però ant ël parlé 'd Civass e anviron a l'é normal identifiché na person-a col nòm dël pari (pr'esempi Gioanin ëd Mini), ën formand na strutura che a peul avej tacà dapress ëdcò 'l cognòm, visadì na tripla ëd nòm, patronìmich e cognòm a la fasson russa (pr'esempi Gioanin ëd Mini dij Fré). Chèich esempi ëd nòm d'un personagi amportant ëd na famija passà peui a fé fonsion da cognòm as peul trovesse ant la lista dle famije medioevaj ambelessì sota.

La declinassion fomnin-a modìfica

A l'é bin documentà la costuma medioeval dë decliné ij cognòm (com a resta normal ant le lenghe slave), con Peilagal che a ven Peilagala për le fomne. [1]. Për via dl'italianisassion dj'anàgrafe, al dì d'ancheuj sòn a peul ësmijeje dròlo a vàire gent, ma as trata 'd na costuma anco' motobin viva an vàire bande dël Piemont, pr'esempi an Cherasch.

Ij cognòm dij borgh modìfica

Ën rivand dzortut da 'nt ij lìber comunaj, l'atestassion dij cognòm a l'é nen uniforma për tuti ij borgh. Tut a dipend da che papé a son conservasse andoa, e pì ancora da coj che a son ëstàit studià, e dont studi a son publicà.

Turin modìfica

An Turin antra ij cognòm pì vej documentà come famije amportante[2] fin dai temp dël medioev a-i son

Arferiment modìfica

  1. Gasca Queirazza, Giuliano (1997). Storia di Torino, volum I. Turin: Giulio Einaudi Editore. ISBN 88-06-14258-5.
  2. Bordone, Renato (1997). Storia di Torino, volum I. Turin: Giulio Einaudi Editore. ISBN 88-06-14258-5.