Gelindo

Introdussion Ël Gelindo a l'é un drama sacrà popolar conossù ant tut ël Piemont. A l'é la prima euvra teatral piemontèisa, anco' d'ispirassion sacra ma andova a intra già l'element profan. A-i n'a j'é n'edission dël 1896, cudìa da Rodolfo Renier, bin soagnà da na mira filològica, basà su doe variante dël 1839 e dël 1842. Test L'euvra a l'é an doe lenghe, ij përsonagi popolar a parlo an piemontèis monfrin, ij përsonagi sàcrà e ij nòbij a parlo an italian nen natural. La stòria a l'é ambientà ai temp ëd la nàssita ëd Nosgnor. Gelindo, come Giusep e Marìa, a dev andé a fesse registré, an càusa a le "materii [...] d'ist nòst bislach d'amparator 'd vorej ch' ticc as vago fé scrivi". A manca nen na pcita denonsia sossial: "Ma tant a l'è, après dij sgnori el par [a smija] ch'la carn dël povr òm sia carn d'aso". A son proverbiaj le racomandassion che Gelindo a-i fa a soa fomna dnans ëd butesse an viage. Tante vòlte a smija ch'a vada e peui a torna andaré për gionteje anco' quàich consèj. A l'era comun-a an Piemont l'espression Gilindo a artorna, për indiché cole përson-e che, con sò comportament, a arcordavo costa sena ch'a duvìa esse bin familiar për tuti ij piemontèis. Na part ëd Gelindo : “ Già qui a n'i-é pì temp da perdi. A l'è méj andé, e ancor pì ch'a stagh as-cè a l'é sèmper pés, perchè la fiòca cala e la frégg chërs. E peu, veut ch'at diga? J'ordo ancor pì prest ch'as aubdisso, a l'é sèmper méj. ” E pì anans: “ J'òmi, er bzògna ch'i abo pasiinsia: nojaotër dòni a soma pì firbi 'd lor, e 'l proverbi o dis ch'n'an soma in-na pì do diavo ” Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse Gianrenzo P. Clivio - Profilo di storia della letteratura in piemontese