Ido

L'ido a l'é na lenga ausiliaria antërnassional s-ciodùa da 'n proget d'arforma dl'esperanto. A l'é stàit adotà dl'otóber 1907, a Paris, da 'n comità antërnassional ëd siensià e lenghista radunà ant la Delegassion për l'adossion ëd na lenga ausiliaria antërnassional. Ant ël comità a-i ero j'arpresentant ofissiaj d'àutre lenghe artifissiaj (esperanto, Idiom neutral, latino sine flexione e via fòrt) e vàire siensià e lenghista ëd nomea antërnassional. Antra ij sò pi gròss vantagg, comun a l'esperanto, a-i son le costrussion gramaticaj motobin sempie e l'armarchévol lestëssa për amprend-lo, grassie a la regolarità ant l'usage dj'afiss e a l'utilisassion ëd vàire paròle comun-e a le vàire lenghe europenghe (anglèis, fransèis, alman, spagneul, italian e russi). Rëspet a soa parlada cé, l'ido a smon tutun d'àutre simplificassion, dont, për esempi, l'usage dl'alfabet latin sensa ancent, un pi grand nùmer d'afiss për rende pi bel fé le derivassion, l'usage ëd chèich sufiss colant (për esempi, «i» nopà che «oj» për ël plural), n'acusativ sistemàtich e d'agetiv invariàbij.