Përnòm verbal piemontèis
Ël përnòm verbal a l'é na part dël discors motobin caraterìstica dël piemontèis, e ch'a lo fa fa resté diferent da le lenghe confinante, për tant che na chèich forma primitiva dla midema strutura dle vire a peula trovesse ant le lenghe locaj confinante. As trata 'd na cita partìcola ch'a-j da 'l soget aj verb. Formassion dij përnom verbajmodìfica
La contrassion fonética a l'ha mnà a esse malfé a capì la person-a mach da 'nt la forma coniugà dël verb. Për régola, pr'esempi, la prima person-a singolar e la tersa plural a resto mideme antra lor, e midem con le doe sconde person-e. Ën rivand sossì ant na lenga ch'a l'avìa gnun òbligh formal dë buté un sogèt espress, sòn a l'ha mnà a la formassion dël përnòm verbal piemontèis. St'anovassion-sì a l'é anco' nen completasse, e a-i resto vàire parlé locaj andova ël përnòm as dòvra mach an part, per tant che ij gramàtich piemontèis a lo buto sempe coma òbligh, ò almanch coma registr àot dla lenga. Notaman ant ël parlé dla sintura d'Ast e dla part setentrionala dla provinsa as dòvro mach ij përnom dla sconda e tersa person-a singolar.[1] Variant locajmodìficaVariassion locaj atestà a son[1]:
Arferimentmodìfica |